PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacjiNadpobudliwość i agresja u dzieci - problem ADHD * - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów. Wśród dzieci sprawiających kłopoty wychowawcze jest grupa jest grupa charakteryzująca się określonymi cechmi zachowania. Są to dzieci niespokojne, nadmiernie ruchliwe, o zmiennych nastrojach i agresywne. Problem ten obecnie stał się bardzo wazny, gdyz zjawisko nadpobudliwości i agresji występuje coraz częściej. Zachęcam Państwa do zapoznania się z tym zagadnieniem. Skrót ADHD pochodzi od angielskiej nazwy Attention Deficyt Hyperactivity Disorder – jego nazwą określamy zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniem koncentracji uwagi. Jest to zaburzenie występujące częściej u chłopców niż u dziewczynek. Jego etiologia nie została w pełni wyjaśniona, jednak wiadomo, że znaczną rolę odgrywają czynniki genetyczne. Udowodniono, że nadpobudliwość jest zaburzeniem przekazywanym z pokolenia na pokolenie czyli uwarunkowanym genetycznieNadruchliwość, impulsywność, zaburzenia koncentracji uwagi – oto charakterystyczne cechy zespołu ADHD. Stanowią one wyzwanie dla rodziców i pedagogów, dziecku z ADHD niejednokrotnie utrudniają naukę oraz nawiązanie prawidłowych relacji z rówieśnikami. Z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej często występują specyficzne trudności w uzyskiwaniu umiejętności przedszkolnych, a później szkolnych takie jak: dysleksja, dysgrafia oraz dyskalkulia. Nadpobudliwość i brak koncentracji uwagi – jest to schorzenie neurologiczne wpływające na zdolność koncentracji, kontrolę własnych reakcji, siłę i szybkość pobudzenia emocjonalnego. Problemy manifestują się w dwóch niezależnych kierunkach. Jeden obejmuje nadmierną motoryczną aktywność i zachowania impulsywne, drugi natomiast brak skoncentrowanej uwagi, dezorganizację aktywności celowej i niezdolność wypełniania zadań i poleceń. Dziecko agresywne powinno być przebadane pod tym kątem. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości musi otrzymać fachową pomoc. Uczeń, który nie potrafi siedzieć spokojnie przez 45 minut, nie zawsze jest niegrzecznym i złym dzieckiem. Brak pomocy i współpracy ze strony dorosłych pogłębia u takiego dziecka zachowania agresywne na wszystkich funkcjonujący układ nerwowy dziecka charakteryzuje się dużą siłą procesu pobudzania i hamowania oraz wysokim stopniem równowagi obu tych procesów, także średnim stopniem ich ruchliwości. Siła układu nerwowego wyraża się zdolnością komórek nerwowych do pracy. Równowaga rozumiana jest jako określony stosunek obu tych procesów do siebie. Natomiast ruchliwość to zdolność układu nerwowego do przechodzenia od stanu pobudzenia do hamowania. Z ADHD mamy do czynienia wówczas, jeśli dochodzi do procesów pobudzania nad procesami hamowania. Jeśli w fazie największego wzrostu mózgu występują jakieś przeszkody mogą one doprowadzić do zmniejszenia się liczby połączeń nerwowych oraz spowolnić biochemiczne procesy dojrzewania. To w rezultacie może spowodować zaburzenia procesów nerwowych i wpłynąć na opóźnienie kształtowania się mowy, czytania, pisania a także myślenia. Jest to jedna z przyczyn powstawania ADHD. Do innych możemy zaliczyć wspomniane już wcześniej czynniki genetyczne oraz uszkodzenia powstałe w życiu płodowym, a także w czasie porodu (np. niedotlenienie mózgu). Niejednokrotnie przyczyną ADHD stają się błędy wychowawcze i nerwowy tryb życia dziecka. Renata Strzyżewska – psycholog kliniczny z Instytutu Pediatrii Akademii Medycznej w Poznaniu podaje, że DZIECKO MOŻE MIEĆ ADHD, gdy przez okres 6 miesięcy występuje u niego większość z następujących objawów:- ma zaburzenia koncentracji uwagi,- ma problem z organizowaniem sobie pracy,- nie lubi zajęć wymagających dłuższego wysiłku umysłowego,- często gubi przedmioty,- jest nadruchliwe (nie jest w stanie usiedzieć na jednym miejscu),- podczas zajęć wstaje od stolika,- jest impulsywne (wyrywa się do odpowiedzi zanim zostanie zadane pytanie),- ma kłopoty z oczekiwaniem na swoją kolej,- często przerywa rozmowę MOŻE PRZEJAWIAĆ SIĘ W TRZECH SFERACH:· ruchowej,· poznawczej,· dzieci może występować w dwóch, trzech sferach lub tylko w jednej. Typowe objawy nadpobudliwości w sferze ruchowej to: wzmożona ekspansja ruchowa i niepokój ruchowy. Dzieci, u których występuje ekspansja ruchowa charakteryzują się ruchliwością, biegają, skaczą, krzyczą na zajęciach, wyrywają się do odpowiedzi, machają rękami, są pełne energii, szukają każdej okazji, aby wyżyć się ruchowo. Pobudzanie to wzrasta, gdy dziecko jest w grupie. Przy większym nasileniu nadpobudliwości ruchowej może występować także niezręczność, niezborność, brak dokładności, precyzji co sprawia, że dzieci te ciągle coś tłuką, zrzucają, łamią i ulegają wypadkom. Często się wiercą, nie potrafią się sprawnie ubrać, czy spakować swoich rzeczy. Inaczej objawia się niepokój ruchowy. Dzieci wykonują wtedy wiele drobnych, niepotrzebnych ruchów, np. bazgrzą po zeszycie, obgryzają ołówek, skrobią po stoliku. Nadpobudliwość w sferze poznawczej przejawia się inaczej niż w sferze ruchowej. Dziecko nie może skupić się na jednej rzeczy, ciągle je coś rozprasza, powodując nadmierne pobudzenie w centralnym układzie nerwowym. Odwraca się, rozmawia z kolegami, nie słucha co się dzieje na zajęciach, zwraca uwagę na każdy szmer, głośno go komentując, a wyrwane do odpowiedzi nie wie w ogóle, o co jest pytane. Odrabianie zadania trwa długo i z małymi efektami w zeszycie, często są niedokończone zdania, wyrazy, gubione litery. Wypracowania nie mają logicznego ciągu, są chaotyczne. Zaburzenie koncentracji może wzrastać przy powstawaniu napięć emocjonalnych, na przykład przed klasówką czy odpowiedzią. U tych dzieci może także występować wzmożona wyobraźnia. Zaczyna wtedy przeważać świat fantazji nad rzeczywistością. Dziecko takie jest zamyślone, pogrążone w swoim świecie, czasami coś mówi do siebie lub nie na temat, robi miny, nie śledzi tematu zajęć i nie uważa. Nadpobudliwość psychoruchowa w sferze emocjonalnej. Objawy tego typu nadpobudliwości są wielorakie, głównie polegają na zwiększonej wrażliwości na działające bodźce. U dzieci tych występują intensywniejsze reakcje uczuciowe na zdarzenia czy sytuacje. Są konfliktowe, mają trudności w przystosowaniu się do wymagań przedszkolnych. Obrażają się, bywają drażliwe, agresywne, łatwo przechodzą od płaczu do śmiechu. Nadpobudliwość emocjonalna może objawiać się także w postaci wzmożonej lękliwości. Pojawia się wtedy niepokój, lęk, strach przed różnymi sytuacjami, zwłaszcza szkolnymi. Przy odpowiedzi dzieci te pocą się, czerwienią lub bledną. Czasami nie są w stanie wydobyć z siebie głosu. Nadpobudliwość emocjonalna może się też przejawiać w sferze uczuć wyższych, głównie społecznych. Dzieci nadpobudliwe przeżywają cudzą krzywdę, zamartwiają się, płaczą, są egocentryczne. Wtedy zbyt mocno przeżywają swoje niepowodzenia, nieporozumienia w domu czy wśród DO PRACY Z DZIECKIEM NADPOBUDLIWYM:- mieć zrozumienie dla słabości dziecka i bezwarunkowo je akceptować,- unikać stawiania dzieciom zbyt wielu i/lub trudnych zadań,- kierować się realistyczną oceną możliwości dziecka,- stawiać właściwe wymagania, by przez to umożliwić dziecku przeżycie sukcesu,- udzielać dziecku pochwały i okazywać uznanie za osiągnięcia zgodne z jego możliwościami,- unikać pośpieszania dziecka,- nie przekraczać rzeczywistej wytrzymałości dziecka, także wtedy gdy mogłoby to wynikać z długości zajęć rytmiki,- unikać sytuacji które z dużym prawdopodobieństwem prowadzą do konfliktu,- nie dopuszczać (np. rozmowy w grupie) do wyśmiewania mniej sprawnego dziecka,- nie zauważać potknięć, które wynikają z niezgrabności ruchowej dziecka lub jego niepokoju ruchowego,- różnicować problemy istotne i nieistotne, a reagować tylko na niektóre istotne,- zaakceptować rzeczywisty niepokój ruchowy dziecka i skierować go na możliwe do przyjęcia formy zachowania,- w istotnych zakresach działania określić czytelne granice,- nie pozwalać niczego osiągać poprzez agresywne zachowania,- nie stosować żadnego odroczenia karania, także dla agresywnego zachowania,- wspólnie z dzieckiem szukać rozwiązania, jak można uczyć jego zachowania znośnym dla grupy, np. przez „okresowe wyłączenie” (time – out),- stale nie upominać i nie zachęcać,- dawać krótkie i jasne polecenia, długie wyjaśnienia mogą być nie przyjęte,- jasno planować i prowadzić zajęcia,- podczas wyjaśniania reguł mieć bardzo dobry kontakt z dzieckiem, jeśli zachodzi potrzeba, najpierw objąć dziecko, popatrzeć mu w oczy a dopiero potem mówić,- podczas wykonywania zadań wymagających dużej koncentracji eliminować w miarę możliwości nietypowe i rozpraszające uwagę bodźce,- gdy dziecko rozprasza się, zapomina się, przypomnieć mu rozpoczęte zdanie,- stopniowo przenosić na dziecko odpowiedzialność również za jego postępowanie,- cierpliwie znosić pogorszenia w zachowaniu się dziecka i rozczarowania,- bezwzględnie unikać zawstydzania i znieważania NA NIEWŁAŚCIWE DZIECKA NADPOBUDLIWEGO POWINNA BYĆ:- szybka – powinna nastąpić natychmiast po przewinieniu – wyciąganie konsekwencji w kilka godzin lub dni po zdarzeniu raczej nie ma działania wychowawczego, dziecko odbierze ją jako niesprawiedliwą przykrość. Poza tym tak długie oczekiwanie na karę jest dla dziecka psychiczną torturą,- skuteczna – czyli doprowadzona do końca. Doskonała konsekwencja nie odniesie żadnego skutku, jeśli rodzice zrezygnują z jej przeprowadzenia lub przerwą je w połowie. Dziecko następnym razem poczuje się bezkarnie,- sprawiedliwa – konsekwencja powinna być odpowiednia do przewinienia, to znaczy nie powinno się karać dziecka zabraniem wszystkich przyjemności za to , że nie chciało zjeść obiadu, ani zakazem obejrzenia bajki za wyrzucenie kota z 10 pietra,- słuszna – konsekwencja powinna być związana z rzeczywistym przewinieniem dziecka,- sympatyczna – dziecko nie jest przestępcą, a więc nie jest złe. Po prostu popełniło błąd za który musi ponieść karę. Nie odbierajmy mu swojej miłości,- słowna – absolutnie nie fizyczna. Zadając ból słabszej istocie, poniżając ją, nie uczymy dziecka żadnych zasad. Poza jedną – rację ma osoba, która mocniej uderzy, która złamie wolę kogoś mniej wysportowanego, sprytnego, DO WYCHOWANIA DZIECKA NADPOBUDLIWEGO- odróżniaj rozmowy i dyskusje do od wydawania poleceń i stawiania wymagań,- nie myl jednego z drugim i wymagaj tego od dziecka i całej klasy,- zdecydowanie i stanowczo unikaj podejmowania sporu i dyskusji tam, gdzie wymagane jest posłuszeństwo,- nie bój się być stanowczym rodzicem – nie koliduje to z miłością do dziecka,- prowadź z dzieckiem częste rozmowy wtedy, gdy jest pogodne, ciekawe świata, otwarte. Dyskutuj z nim, pokazuj mu różne perspektywy spojrzenia na tę samą sprawę, różny sposób odczuwania przez innych ludzi świata i cudzych działań. Wieczorami staraj się by rozmowa była spokojna, nie obciążająca poczuciem winy dziecka. Lepiej wrócić pamięcią do tych zdarzeń i zachowań, które były przyjemne lub stanowiły konstruktywne rozwiązanie problemów i pokonanie jego dotychczasowych słabości,- gdy wymagasz czegoś, wyrażaj się jasno, krótko w sposób zrozumiały dla dziecka. Wypowiadaj polecenie głosem pogodnym ale zdecydowanym i stanowczym, nie pozostawiającym wątpliwości co do gdy mówisz zbyt długo - dziecko może z potoku słów nie wyłowić polecenia,- gdy udzielasz wyjaśnień – dziecko może zrozumieć je jako tłumaczenie się z czegoś, a więc powód do podważenia polecenia (tak się tłumaczy, jakby nie był pewien swojej racji i zasadności polecenia),- gdy zbyt wiele zrzędzisz i narzekasz – podnosisz u dziecka poziom niepokoju, może nie umieć zorganizować się by wykonać polecenie lub po prostu przestanie cię słuchać,- gdy je obwiniasz – wzbudzasz poczucie winy, czym uruchamiasz jego mechanizmy obronne – nie dziw się, że zacznie się bronić, dyskutować z Tobą. Potraktuje Twoje słowa jak karcenie, a nie polecenie,- gdy używasz zwrotów „…czemu ty zawsze…”, „…bo ty nigdy…” – może pomyśleć, że właśnie tego od niego naprawdę oczekujesz, przyjąć to jak scenariusz własnej roli i dostosować się. Odniesiesz skutek odwrotny do agresywnemu i nadpobudliwemu psychoruchowo można pomóc: - organizując im środowisko zewnętrzne - uporządkowane otoczenie to ważny element ewentualnego leczenia farmakologicznego. Takie dziecko żyje w świecie wewnętrznego niepokoju i dlatego świat wokół niego powinien być uporządkowany,- dziecko nadpobudliwe potrzebuje więcej zrozumienia, tolerancji i cierpliwości ze strony dorosłych. Warto pamiętać, że jego zachowania, męczące dla otoczenia, jemu samemu sprawiają również poważne problemy, trudniej mu znaleźć przyjaciół, trudno odnieść sukces, trudniej usłyszeć pochwały,- wprowadzaj porządek i rutynę. Większość dzieci lubi, kiedy rytm dnia jest stały. Znana pora wstawania, posiłków, obowiązków i kładzenia się spać. Daje im to poczucie bezpieczeństwa i stałości. Poza tym układ nerwowy i cały organizm dziecka ma czas na regenerację,- ograniczaj bodźce – ponieważ dziecko łatwo się rozprasza, należy się starać by w domu był spokój. Należy unikać puszczania głośnej muzyki, zapraszania często i wielu gości naraz, trzeba ograniczać przesiadywanie przed telewizorem czy komputerem. Trzeba dbać o to, by dziecko mogło się skupić na jednej czynności. Kiedy je, niech nie gra radio, kiedy czyta, niech nie je itd.,- staraj się planować – dzieci nadpobudliwe wytrąca z równowagi wszystko co jest nagłe i niespodziewane. Dlatego jest dobrze w domu,- przewiduj za dziecko wydarzenia – rozkładaj jego przyszłe zadania na prostsze, mniej odległe czynności i natychmiast nagradzaj dziecko. Celem tych zabiegów jest zastąpienie dziecka wewnętrznych niewłaściwie funkcjonujących systemów informacji, zasad i motywacji,- zadbaj o miejsce pracy dziecka – każde z nich w wieku szkolnym, a zwłaszcza nadpobudliwe powinno mieć wygodne i ciche miejsce pracy, z małą ilością przedmiotów dookoła. Najlepszy będzie jasny blat, lampa i dwa pojemniki: na kredki i długopisy,- staraj się interweniować w sytuacjach konfliktowych w jakie uwikłało się Twoje dziecko, reguluj jego zachowania, ucz go innego sposobu negatywnych nauczyciel lub opiekun pracujący z dzieckiem nadpobudliwym powinien charakteryzować się następującymi cechami:- stabilnością emocjonalną - zdolnością nawiązania kontaktu z dzieckiem z zaburzeniami - poczuciem humoru i zdolnością do zabawy- bezpośredniością i uczciwością - energiąPamiętajmy, nawet najdłuższa droga zaczyna się od zrobienia pierwszego mgr Mariola Stefaniak – nauczyciel nauczania poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: X Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostępdo serwisu edukacyjnego. zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka

Dziecko z ADHD w szkole / Karolina Irla // Wychowawca. – 2011, nr 9, s. 20-21 82. Elektrofizjologiczne korelaty zaburzeń uwagowych u dzieci z ADHD : analiza potencjałów zdarzeniowych w słuchowej wersji zadania oddball / Magdalena Senderecka // Czasopismo Psychologiczne.

Jak informuje Ordo Iuris, 30 kwietnia 2018 r przed sądem rejonowym w Siedlcach odbyła się pierwsza rozprawa o ograniczenie władzy rodzicielskiej rodzicom trójki dzieci (w tym ośmiolatka z zespołem ADHD). Postępowanie zostało wszczęte z urzędu, na wniosek szkoły, sugerującej występowanie przemocy w rodzinie. – Uważamy, że zachowanie szkoły jest swoistą zemstą na rodzicach za dochodzenie swoich praw, rozważamy wniesienie skargi do Kuratorium Oświaty na dyrekcję szkoły, z uwagi na ignorowanie obowiązków szkoły wobec rodziców i dziecka - komentuje mec. Maciej Kryczka z Instytutu na Rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris. Rodzice dziecka posiadają orzeczenia potwierdzające występowanie u syna zespołu ADHD i zawierające szereg zaleceń dla szkoły. Rodzice twierdzą, że wielokrotnie próbowali podjąć dialog z przedstawicielami szkoły oraz wyegzekwować stosowanie zaleceń zawartych w orzeczeniu, ale były one przez szkołę notorycznie ignorowane. Od dyrekcji placówki rodzice mieli usłyszeć, że być może posiadają swoje prawa, ale szkoła ma prawo pozbawić ich władzy rodzicielskiej. W lutym 2018 roku, po konsultacji z prawnikami, rodzice wystosowali do szkoły pismo z prośbą o kontakt oraz o odpowiedź na pytania dotyczące opieki, którą otoczony jest ich syn w siedleckiej szkole. Dopytywali, czy wdrażane są skierowane przez nich zalecenia, o co niejednokrotnie apelowali. W reakcji szkoła złożyła pismo do sądu o wgląd w sytuację rodzinną, zarzucając stosowanie przemocy wobec małoletniego dziecka przez rodziców. Pracownicy szkoły informowali o niepokojącym zachowaniu ucznia względem nauczycieli i rówieśników. Sąd wszczął z urzędu postępowanie o ograniczenie władzy rodzicielskiej. Obrony rodziców chłopca podjęli się prawnicy Ordo Iuris. - Wnosimy o zachowanie pełnej władzy rodzicielskiej, wobec wszystkich dzieci – powiedział mec. Maciej Kryczka. Na pierwszej rozprawie złożono szereg dokumentów, które według informacji Ordo Iuris, potwierdzają, że rodzice wykonują władzę rodzicielską zgodnie z dobrem dziecka, zapewniają mu także stosowną opiekę psychologiczno-pedagogiczną. Złożone przez rodziców dowody wykazują ignorowanie zaleceń lekarskich względem dziecka po stronie szkoły, odmowę podjęcia jakichkolwiek rozmów oraz groźbę pozbawienia władzy rodzicielskiej w przypadku dochodzenia swoich praw. - Dziecko nie ma i nigdy nie miało problemów w nauce, jest także wychowywane zgodnie z wartościami katolickimi. Jak się okazuje i to nie podobało się opiekunom szkolnym – chłopczykowi zwrócono uwagę, aby się nie żegnał przed posiłkiem, jako że zachowanie to może rzekomo narazić je na wyśmiewanie ze strony innych dzieci - podaje Ordo Iuris dodając, że patronem szkoły jest Jan Paweł II.

Nadpobudliwe dzieci nie mogą usiedzieć na miejscu i absorbują swoim zachowaniem. Często, nie z własnej winy, postrzegane są jako niegrzeczne i niewychowane. Ponad połowa z nich nie wyrośnie z ADHD, a w dorosłym życiu będzie im bardzo trudno panować nad swymi emocjami. Zobacz jakie zasady wprowadzić do wychowania dziecka z ADHD.

Odpowiadając na Pani pytania na wstępie pragnę podkreślić, że Pani sytuacja nie jest prosta i nie należy podejmować pochopnych działań tak, aby nie wyłączyć sobie możliwości dochodzenia swoich praw, a tym samym praw dziecka. Po pierwsze podkreślić należy, że dyrektor szkoły powinien zadbać, aby obowiązujące dokumenty w szkole zawierały szczegółowe regulacje dotyczące procedury rozpatrywania skarg wobec nauczycieli. Stworzenie takich regulacji jest konieczne, ponieważ ustawa o systemie oświaty nie wskazuje, w jaki sposób dyrektor szkoły ma rozwiązywać sytuacje konfliktowe między nauczycielami a rodzicami lub opiekunami uczniów. Rodzice i opiekunowie uczniów mają prawo do składania skarg na nauczycieli. Wszelkie zarzuty należy przedstawić w takiej formie, aby nauczyciel miał możliwość ustosunkowania się do nich. Przyjęte dokumenty w szkole mogą więc nakazywać, aby wszelkie skargi, które będzie rozpatrywał dyrektor szkoły miały formę pisemną. Dyrektor szkoły odpowiedzialny za sprawowanie wewnętrznego nadzoru pedagogicznego ma obowiązek zbadania problemu i zajęcie stanowiska w sprawie zgłoszonej w skardze. Dla nauczycieli może oznaczać to dokonanie oceny pracy nauczyciela (art. 6a Karta Nauczyciela). Dyrektor szkoły może również podjąć decyzję o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego. W sytuacji, gdy dyrektor szkoły uzna zarzuty rodziców lub opiekunów za słuszne, a problem dotyczy uchybienia godności zawodu nauczyciela lub wiąże się z zaniedbaniem obowiązków – wobec nauczycieli można wszcząć postępowanie dyscyplinarne na podstawie art. 75 ust. 1 ustawy Karta Nauczyciela. Sposób rozpatrywania skarg powinny jednak określać obowiązujące dokumenty w szkole. Wówczas zasady postępowania będą jasne zarówno dla skarżących się rodziców, jak i dla nauczycieli wobec pracy których pojawiają się zastrzeżenia. Tak więc pierwszym krokiem w opisanej przez Panią sytuacji będzie złożenie oficjalnej skargi na nauczyciela/nauczycieli. Taka skarga nie może pozostać bez rozpoznania, a jednocześnie jej pisemna forma jest dla Pani dowodem, że sytuacja została przez Panią dostrzeżona, że zwracała Pani uwagę na nieprawidłowości w działaniu nauczycieli i że ewentualnie została zignorowana. Ważne jest bowiem, aby przyjąć właściwą kolejność działań. Jeśli dyrektor nie rozpatrzy skargi, albo w Pani mniemaniu rozpatrzy ją nieprzychylnie dla Pani – może Pani złożyć skargę do organu prowadzącego i kuratorium. Inną kwestią jest odpowiedzialność karna za znęcanie się nad uczniem lub naruszenie jego nietykalności cielesnej. Zgodnie z art. 207 § 1 osoba, która znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Pokrzywdzonym w tym przestępstwie może być zatem każda osoba nieporadna, także osoba niezwiązana ze sprawcą więzami rodzinnymi lub opieki. Pojęciu znęcania fizycznemu lub psychicznemu, zgodnie z jego znaczeniem w języku naturalnym doktryna i orzecznictwo nadała szerokie znaczenie. Sąd Najwyższy uznał, że ustawowe określenie znęcania się oznacza działania lub zaniechania sprawcy polegające na umyślnym zadawaniu bólu fizycznego lub dotkliwych cierpień moralnych, powtarzającym się albo jednorazowym, lecz intensywnym i rozciągniętym w czasie. W takiej sytuacji należałoby złożyć oficjalne zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Z opisu zawartego w pytaniu wynika jednak, że prawdopodobnie policja odmówi wszczęcia postępowania karnego lub umorzy postępowanie po przysłuchaniu świadków i zapoznaniu się z obdukcją lekarską, jeśli została ona wykonana. Jeśli dziecko zostało przez kogoś „poszarpane”, ale nie spowodowało to żadnych skutków w postaci „naruszenia czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia, trwających nie dłużej niż 7 dni”, to nie będzie można zarzucić sprawcy zdarzenia, że dopuścił się czynu określonego w art. 157 § 2 Kodeksu karnego. W takim przypadku będzie Pani mogła wystąpić z prywatnym aktem oskarżenia, opierając się na art. 217 § 1 Kodeksu karnego, który przewiduje, iż „kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku”. Ściganie przestępstwa przeciwko nietykalności cielesnej odbywa się z oskarżenia prywatnego i uregulowane jest w art. 485 i następnych Kodeksu postępowania karnego. Zgodnie z art. 488 § 1 tego kodeksu „policja na żądanie pokrzywdzonego przyjmuje ustną lub pisemną skargę i w razie potrzeby zabezpiecza dowody, po czym przesyła skargę do właściwego sądu”. Zgodnie z art. 487 kodeksu „akt oskarżenia może ograniczyć się do oznaczenia osoby oskarżonego, zarzucanego mu czynu oraz wskazania dowodów, na których opiera się oskarżenie”. Niezależnie od zarzutów karnych, można przeciwko sprawcy wystąpić w pozwie z roszczeniami cywilnoprawnymi tzw. żądaniem odszkodowania – jeśli przykładowo w wyniku pobicia uszkodzeniu uległo ubranie, itd. Przede wszystkim jednak można żądać zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę (cierpienia fizycznego i psychicznego). Proszę jednak pamiętać, że aby wnieść sprawę czy to karną, czy cywilną musi Pani dysponować dowodami przeciwko sprawcy. Obawiam się, że słowa dziecka nie będą tu wystarczające. Dobrze byłoby mieć jeszcze jakichś świadków całego zajścia. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online .

Warto zatem zadać pytanie, jak przystosować dziecko z ADHD do szkolnego życia. Przede wszystkim nauczyciel nie powinien karać ucznia za jego nadpobudliwość. To nie tylko nie pomoże, ale wręcz zaszkodzi. Piętnowanie dziecka z ADHD doprowadzi jedynie do płaczu, lub nawet agresji. Do nauki zachęci go pochwała i zrozumienie.

Wstęp………2Rozdział 1. Zrozumieć ADHD Istota ADHD………4 Przyczyny występowania zaburzenia………6 Objawy ADHD………9 Diagnoza ADHD………14 Metody diagnozowania………16 Współwystępowanie innych zaburzeń………19 Rozdział 2. Uczeń z ADHD Edukacyjne potrzeby dziecka z ADHD………22 Dostosowanie otoczenia do dziecka nadpobudliwego………23 Wpływ zaburzenia na naukę szkolną………26 Praca licencjacka nauczyciela z dzieckiem nadpobudliwym………31 Klasa integracyjna jako środowisko dla dziecka zaburzonego………35 Rozdział 3. Metody leczenia ADHD Farmakologiczna pomoc dziecku………38 Psychologiczna pomoc dziecku………41 Praca licencjacka rodziców z dzieckiem nadpobudliwym………47 Współpraca rodziców z nauczycielami……… 50 Zakończenie………53 Bibliografia………57 Pobrań : 1 Pobierz, wysyłając SMS o treści pod numer 92505 Wpisz otrzymany kod : Po wpisaniu kodu, kliknij "Pobieram PDF/DOCX", pobieranie rozpocznie się automatycznie Koszt 25 zł netto | 30,75 zł brutto

Dzieci z ADHD mają specjalne potrzeby edukacyjne. Nauczyciele muszą poznać metody, które pozwolą uczniom z tym schorzeniem lepiej sobie radzić w szkole - mówili psycholodzy i psychiatrzy na konferencji prasowej w Warszawie. Pomóc w tym mają m.in. warsztaty skierowane do pracowników oświaty prowadzone w ramach programu "Dziecko i świat za pan brat" w 16 wojewódzkich miastach Polski W SKRÓCIE: Warsztat doskonalący dla nauczycieli wychowania przedszkolnego, nauczania zintegrowanego, pedagogów wspierających, specjalistów terapii pedagogicznej oraz rodziców dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej. Podczas intensywnego warsztatu odpowiemy na pytania: - Jak rozpoznać niepokojące objawy i właściwie zdiagnozować hiperaktywność - Na co zwrócić uwagę prowadząc pogłębiony wywiad i obserwację dziecka - Które metody stosowane przez specjalistów są najbardziej efektywne w pracy z dziećmi - Jakie zabawy i ćwiczenia w największym stopniu motywują dzieci z nadpobudliwością psychoruchową do pracy - W jaki sposób wyzwolić potencjał rozwojowy w dziecku Trafnie zdiagnozujesz objawy nadpobudliwości – dowiesz się, czym tak naprawdę jest nadmierna ruchliwość, impulsywność, zaburzenia uwagi Zaspokoisz potrzeby dziecka z ADHD uwzględniając jego deficyty Dowiesz się, jak zapobiegać pojawieniu się objawów i w jakich sytuacjach się one nasilają Wprowadzisz do pracy z dzieckiem proste i skuteczne zabawy na poprawę koncentracji, uspokajające i rozwijające umiejętność pracy w grupie Szczegółowe opisy ćwiczeń Umożliwiających rozładowanie napięcia, zaspokajających potrzebę ruchu, uczących pożądanych zachowań Umożliwiających rozładowanie napięcia, zaspokajających potrzebę ruchu, uczących pożądanych zachowań Artykuły merytoryczne Wskazówki dla opiekunów i nauczycieli/wychowawców Wskazówki dla opiekunów i nauczycieli/wychowawców Scenariusze zajęć Zorientowanych na poprawę koncentracji, radzenie sobie z trudnymi emocjami oraz impulsywnością Zorientowanych na poprawę koncentracji, radzenie sobie z trudnymi emocjami oraz impulsywnością Dostęp 24/7 Możliwość nauki w dowolnym miejscu i czasie Możliwość nauki w dowolnym miejscu i czasie Test końcowy Sprawdź wiedzę nabytą w trakcie kursu Sprawdź wiedzę nabytą w trakcie kursu Certyfikat Poświadczający ukończenie kursu Poświadczający ukończenie kursu Moduł 1. Diagnoza trudności dziecka - jak właściwie rozpoznać nadpobudliwość psychoruchową + Jakie są przyczyny zespołu nadpobudliwości psychoruchowej – rola czynników genetycznych oraz czynników zewnętrznych Jak rozpoznać objawy ADHD u dzieci i młodzieży w różnym wieku – w jaki sposób różnicować objawy nadpobudliwości i zachowania niepożądane Dziecko nie słucha, notorycznie coś gubi, jest rozkojarzone – kiedy takie zachowanie jest w granicach normy, a kiedy wykracza poza nią Nadmierna ruchliwość, impulsywność, zaburzenia uwagi – czym się charakteryzują i jak je trafnie zdiagnozować, by nie zlekceważyć żadnego aspektu funkcjonowania dziecka ✔ Gotowe narzędzia obserwacyjne informacje dodatkowe o uczniu, arkusz obserwacji: częstotliwość i nasilenie obserwowanych zachowań, wskazówki do pierwszego wywiadu z rodzicami ucznia, schemat pierwszej rozmowy, ulotka dla rodzica – jak rozpoznać ADHD u dziecka. Moduł 2. Metody pracy z dzieckiem z nadpobudliwością psychoruchową (ADHD) + Za pomocą jakich metod i form pracy pracować z dzieckiem z ADHD w szkole i w domu – na co zwracać uwagę, a czego starać się unikać biorąc pod uwagę otoczenie dziecka, harmonogram dnia i organizację czasu W jaki sposób opracować plan działań wspierających oraz systemy kontroli behawioralnej dla ucznia z ADHD – w podziale na zaburzenia koncentracji uwagi, nadruchliwość i impulsywność Jak komunikować się z dzieckiem z nadpobudliwością, by przekazywany komunikat przyniósł oczekiwany efekt – jakich słów używać oraz w jaki sposób wydawać polecenia, zwracać uwagę dziecku i je nagradzać Zestaw ćwiczeń do pracy z dzieckiem z ADHD Zabawy poprawiające koncentrację uwagi Zabawy o charakterze uspokajającym Zabawy pomagające mówić o swoich emocjach i potrzebach Zabawy poprawiające umiejętność radzenia sobie z impulsywnością ✔ Cztery scenariusze zajęć relaksacyjnych i wyciszających dla dzieci w różnym wieku ✔ Materiały dla rodziców i nauczycieli – jak postępować z dzieckiem nadpobudliwym Beata Chrzanowska-Pietraszuk Psycholog, pedagog specjalny, nauczyciel, psychoterapeuta. Pracowała w przedszkolu jako pedagog specjalny w grupie terapeutycznej dla dzieci z różnego rodzaju deficytami o raz w szkole jako terapeuta. Od 1996 roku pracuje w Specjalistycznej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej „Uniwersytet dla Rodziców”, gdzie prowadzi terapię indywidualną, terapię rodzin, warsztaty dla rodziców i nauczycieli. Autorka programu edukacyjnego dla rodziców dzieci z ADHD. Autorka książek dla rodziców i terapeutów „Oswoić ADHD” oraz książek poświęconych wychowaniu dzieci i budowaniu relacji rodzinnych. Wiedza na światowym poziomie i ćwiczenia praktyczne. Najlepszej jakości materiały merytoryczne. Wygodna i sprawdzona formuła online. Czy udział w kursie daje uprawnienia zawodowe? + Nie, nie przyznajemy uprawnień zawodowych. Kurs ma charakter dokształcający. Pozwala poszerzyć i pogłębić wiedzę uczestnikom z danych obszarów tematycznych, korzystając z wiedzy najlepszych ekspertów. Czy są jakieś terminy zjazdów stacjonarnych? + Nie, nie ma żadnego zjazdu stacjonarnego we wskazanym miejscu. Całość kursu opiera się na kształceniu online poprzez interaktywną platformę edukacyjną. Przystępując do kursu otrzymujesz wszystkie materiały, wykłady video, prezentacje w formie online. Czy otrzymam certyfikat po zakończeniu kursu? + Tak, po zakończeniu kursu każdy uczestnik otrzyma certyfikat poświadczający udział i ukończenie kursu. Certyfikat jest udostępniany w wersji cyfrowej do samodzielnego wydrukowania. Sposoby skutecznej komunikacji z dziećmi Terapia psychologiczna Sprawdź Data startu Nabór otwarty Holistyczna terapia dzieci i młodzieży z zaburzeniami lękowymi Terapia specjalna Sprawdź Data startu Nabór otwarty Uzależnienie od nowych technologii, hejt w sieci i cyberprzemoc w terapii psychologicznej dziecka Terapia psychologiczna Sprawdź Data startu Nabór otwarty >> DO KATALOGU <<

Zarówno rodzice, opiekunowie jak i nauczyciele powinni mieć świadomość, że prawa dziecka nie kolidują z prawami dorosłych, lecz się uzupełniają. BIURO RZECZNIKA PRAW DZIECKA. ul. Śniadeckich 1. 00-656 Warszawa. biuro przyjmuje codziennie w godzinach 815 – 16 15. w czwartek 1000 – 18 00. Telefon informacyjno-interwencyjny: (22

Opis Adresaci: nauczyciele pracujący z dziećmi i młodzieżą z nadpobudliwością psychoruchową Cele szkolenia: Uczestnicy uzyskają wiedzę teoretyczną na temat ADHD, która pozwoli im zrozumieć specyfikę funkcjonowania dziecka nadpobudliwego, jego trudności oraz potrzeby Uczestnicy poznają zasady dotyczące postępowania oraz pracy z dzieckiem nadpobudliwym Uczestnicy zdobędą praktyczne umiejętności z zakresu stosowania metod behawioralnej modyfikacji zachowania oraz dostosowywania form i warunków pracy do potrzeb i możliwości dziecka nadpobudliwego Dziecko z ADHD w szkole, treści programowe: Nadpobudliwość w ujęciu teoretycznym (definicja, epidemiologia i etiologia syndromu; zaburzenia współistniejące z ADHD). Symptomy zaburzenia (triada osiowych objawów, specyfika funkcjonowania dziecka nadpobudliwego). Dziecko z ADHD w szkole – ogólne zasady pracy. Budowanie pozytywnej więzi z dzieckiem nadpobudliwym. Kształtowanie pozytywnego obrazu siebie dziecka nadpobudliwego (tworzenie bezpiecznego zaplecza społecznego, zmiana schematu postrzegania dziecka przez otoczenie, budowanie wysp kompetencji, praca na pozytywach, obracanie symptomów zaburzenia na korzyść dziecka). Opanowywanie nadruchliwości dziecka (kanalizowanie nadmiaru energii, zasady zachowań motorycznych w określonych sytuacjach). Praca nad deficytem koncentracji uwagi dziecka nadpobudliwego (strukturyzacja, interesujące nauczanie, model nauczania równoległego i wychowania, przywoływanie rozproszonej uwagi klasy, dostosowywanie form i warunków pracy dydaktycznej do potrzeb dziecka nadpobudliwego, ćwiczenia usprawniające koncentrację uwagi). Praca nad impulsywnością dziecka (radzenie sobie z wybuchem). Wdrażanie dziecka nadpobudliwego do przestrzegania zasad (behawioralne techniki modyfikacji zachowania, gospodarka żetonowa, wzmocnienia pozytywne, konsekwencje, ignorowanie). Oddziaływanie na otoczenie dziecka nadpobudliwego. Dziecko z ADHD – współpraca szkoły z domem rodzinnym ucznia. Organizacja szkolenia: Kurs ma charakter doskonalący, obejmuje 6 godzin dydaktycznych realizowanych przez Internet w indywidualnym tempie i w dogodnym dla kursanta czasie. Po dokonaniu opłaty i zaksięgowaniu na naszym koncie, uczestnik otrzymuje dostęp do materiałów kursowych w plikach PDF. Podstawą zaliczenia jest test online sprawdzający wiedzę z zakresu zagadnień poruszanych w ramach szkolenia. Aby zaliczyć test, należy odpowiedzieć prawidłowo na 70% pytań testowych. Każdy uczestnik ma do dyspozycji trzy podejścia do testu. Po zaliczeniu egzaminu testowego, uczestnik otrzymuje zaświadczenie o ukończeniu kursu doskonalącego dla nauczycieli. Prowadząca: mgr Elżbieta Wika – pedagog resocjalizacyjny, posiada kwalifikacje do rewalidacji uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi oraz uprawnienia do realizacji Treningu Zastępowania Agresji „ART” A. Goldsteina. Od 1999 roku pracuje jako pedagog szkolny. Prowadzi także zajęcia terapeutyczne, socjoterapeutyczne i rozwijające kompetencje emocjonalno-społeczne dla uczniów nadpobudliwych oraz przejawiających zaburzenia zachowania. ^{ADHD pojawia się przed 7. rokiem życia, a najbardziej doskwierające objawy obserwuje się u dzieci w wieku 6–9 lat, co wynika z tego, że w tym okresie życia dzieci rozpoczynają uczęszczać do szkoły, a to właśnie na gruncie szkolnym, w momencie konieczności dostosowania się do konkretnych, stałych reguł zachowania, uwidaczniają}

Jak pracować z dzieckiem z zespołem Aspergera w domu i szkole Na podstawie doświadczeń zdobytych podczas kilkunastoletniej pracy terapeutycznej z dziećmi z zespołem Aspergera, ich rodzicami i nauczy­cielami autorki poradnika – psycholożki specjalizujące się w diagnozie i terapii dzieci oraz młodzieży z zaburzeniami rozwojowymi – opracowały zbiór sposobów radzenia sobie z trudnościami, które towarzyszą osobom dotkniętym tym zaburzeniem w sytuacjach społecznych. W książce znajdziesz: dokładne opisy objawów zespołu Aspergera; przykłady zachowań, które możesz zaobserwować u swojego podopiecznego; praktyczne wskazówki, jak radzić sobie w sytuacjach trudnych dla dziecka; liczne przykłady historyjek społecznych; szczegółowo rozpisane zasady popularnych gier i zabaw i inne porady przydatne w pracy z dzieckiem z zespołem Aspergera. Kategorie: Książki » Publikacje akademickie » Nauki społeczne » Pedagogika, Oświata i szkolnictwo Książki » Literatura naukowa i popularnonaukowa Język wydania: polski EAN: 9788383090344 Liczba stron: 120 Wymiary: Data premiery: Sposób dostarczenia produktu fizycznego Sposoby i terminy dostawy: Odbiór osobisty w księgarni PWN - dostawa do 3 dni robocze InPost Paczkomaty 24/7 - dostawa 1 dzień roboczy Kurier - dostawa do 2 dni roboczych Poczta Polska (kurier pocztowy oraz odbiór osobisty w Punktach Poczta, Żabka, Orlen, Ruch) - dostawa do 2 dni roboczych ORLEN Paczka - dostawa do 2 dni roboczych Ważne informacje o wysyłce: Nie wysyłamy paczek poza granice Polski. Dostawa do części Paczkomatów InPost oraz opcja odbioru osobistego w księgarniach PWN jest realizowana po uprzednim opłaceniu zamówienia kartą lub przelewem. Całkowity czas oczekiwania na paczkę = termin wysyłki + dostawa wybranym przewoźnikiem. Podane terminy dotyczą wyłącznie dni roboczych (od poniedziałku do piątku, z wyłączeniem dni wolnych od pracy).

Wczesne objawy ADHD w tej sferze to głównie zaburzenia koncentracji, męczliwość psychiczna i problemy z pamięcią. Objawy nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci przejawiają się także w sferze emocjonalnej. Warto zauważyć, że objawy ADHD mogą pojawić się zarówno u niemowląt jak i u 1,5 rocznego dziecka.

ADHD Zespół nadpobudliwości psychoruchowej budzi wiele kontrowersji. Niesłusznie zaburzenie to przypisuje się każdemu dziecku, które uważa się za źle wychowane, które jest niegrzeczne, nie wykonuje poleceń. Istnieje grupa dzieci, które pomimo wielu interwencji i wyciągania konsekwencji, takich jak np. wezwanie rodziców czy obniżenie oceny ze sprawowania, nie zmienia swojego zachowania. Może to wynikać z celowego łamania zasad, złośliwości albo też być objawem ADHD. Wpatrywanie się w okno, notoryczne rozmawianie z kolegami czy przychodzenie na lekcję bez przyborów i zeszytów u 5 proc. uczniów stanowi sygnał występowania u nich ADHD – zaburzenia neurorozwojowego o złożonej etiologii. Uczeń z ADHD jest normalnym dzieckiem i nastolatkiem. Ma swoje pasje, zainteresowania, indywidualny charakter. Dlatego ważne jest, by zaburzenie to nie było tylko grupą objawów i problemów. Cierpiące na nie dzieci i nastolatki wymagają wprawdzie dużo więcej wsparcia i opieki ze strony rodziców i nauczycieli niż ich rówieśnicy, ale budowanie wspólnej relacji i kibicowanie im w zdobywaniu najdrobniejszych osiągnięć są tu najważniejsze. Charakterystyczne objawy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej to: ■ nadruchliwość – przejawiająca się niemożnością przebywania w jednym miejscu i wzmożonym napędem, niespokojnym siedzeniem w ławce, wierceniem się, gadatliwością, hałaśliwością, ■ zaburzenia koncentracji uwagi – łatwość rozpraszania się pod wpływem zewnętrznych bodźców– czyjegoś głosu, włączonego telewizora w sąsiednim pokoju, przerzucanie się z jednej aktywności w drugą, trudność w skoncentrowaniu się na pracy, unikanie wysiłku umysłowego, długo trwające zabieranie się do zadań wymagających wysiłku umysłowego, zapominanie o codziennych zadaniach i łatwe gubienie rzeczy potrzebnych do nauki szkolnej, niesłuchanie poleceń lub brak reakcji na nie, wyłączanie się z aktywności – dziecko cierpiące na ADHD wydaje się często „śnić na jawie”, ■ impulsywność – kłopoty z przewidywaniem następstw swojego postępowania, impulsywne reagowanie na zaczepki, przystępowanie do wykonania zadania przed jego pełnym zrozumieniem, przed dokończeniem czytania i zrozumieniem instrukcji, niesłuchanie poleceń do końca, kłopoty z oczekiwaniem na swoją kolej, trudności w pracy w grupie, wszystko na zasadzie „tu i teraz”. ADHD nie jest winą rodziców ani dziecka. Leczenie tego zaburzenia postępuje wielotorowo, angażując zarówno lekarza, rodzinę, jak i szkołę. Pierwszym krokiem w leczeniu jest psychoedukacja rodziców, opiekunów pacjenta, a także nauczycieli i wychowawców. Informacje o chorobie można uzyskać przede wszystkim od specjalistów oraz dzięki wielu broszurom i poradnikom poświęconym temu zagadnieniu. Ważnym, jeśli nie jednym z najważniejszych elementów terapii są warsztaty dla rodziców dzieci z ADHD, podczas których uczą się oni postępować ze swoją pociechą i radzić sobie z jej problemami. W zależności od objawów i towarzyszących zaburzeń, można także rozważyć udział pacjenta w treningu zastępowania agresji, umiejętności społecznych lub w terapii poznawczo-behawioralnej. Warto zrozumieć na początku, że wiele zachowań dziecka wynika z objawów ADHD, a nie z jego złej woli. Nie można karać go za objawy, tak jak nie każe się kogoś za to, że ma wysokie ciśnienie. Dobrze jest nauczyć się odróżniać objawy ADHD od niepożądanego, celowego zachowania niewynikającego z zaburzenia. Jeśli dziecko ma problem z dokończeniem zadania, ale wraca do niego, gdy zwróci mu się uwagę i przywoła do pracy, to jest to objaw zaburzeń koncentracji. Jeśli jednak uczeń nie wykonuje polecenia nauczyciela, twierdząc, że nie będzie tego robił, bo mu się nie chce, to jest to celowe łamanie zasad i wymaga ono wyciągnięcia konsekwencji. Metody pracy z dzieckiem działają wtedy, kiedy są stosowane, tak jak okulary działają, kiedy mamy je na nosie. Nie można wyleczyć ADHD. Można jedynie sprawić, że problemy związane z chorobą będą w dużo mniejszym stopniu upośledzać funkcjonowanie i życie dziecka. Jeśli jego problemem jest rozpraszanie się w trakcie ADHD nie jest synonimem niegrzecznego dziecka Podczas odrabiania lekcji, rodzice mogą zastosować technikę „pustego biurka”: usunąć wszystkie zbędne przedmioty z biurka, ze ścian i otoczenia dziecka w miejscu, w którym odrabia lekcje. Sam stół, który do tej pory stał pod oknem, można dodatkowo przestawić pod ścianę, by to, co dzieje się na zewnątrz, nie dekoncentrowało. W szkole uczeń powinien być przesadzony do pierwszej ławki, blisko nauczyciela, by jego uwaga w pierwszej kolejności mogła się skupiać na lekcji, a nie na tym, co dzieje się w klasie. Kiedy rodzice chcą, by dziecko z ADHD wykonało polecenie, powinni mówić do niego krótkimi, pojedynczymi poleceniami. Muszą także nauczyć się przewidywać sytuacje, w których impulsywność dziecka mogłaby być dla niego niebezpieczna, np. podczas rowerowych wycieczek trasami przebiegającymi w pobliżu ulic. Wiele objawów wymaga akceptacji, a nie zwalczania. Dotyczy to przede wszystkim przejawów nadaktywności. Są to symptomy często najbardziej zauważalne, ale uciążliwe głównie dla innych osób, a nie samego dziecka. Można nie zwracać uwagi na to, że uczeń wierci się na krześle, dopóki nie przeszkadza w prowadzeniu lekcji. Jeśli słuchając nauczyciela, jednocześnie chce się on bawić małą gumową piłeczką czy zabawką, ściskając ją w dłoni, ponieważ rozładowuje w ten sposób napięcie i potrzebę ruchu – pozwólmy mu na to. Akceptacja oznacza spokojne obserwowanie dziecka, dostrzeganie pozytywów, chwalenie go, a nie pouczanie. Dopóki tym, co robi, nie zagraża sobie ani innym osobom, warto wyrażać swoją akceptację poprzez niewtrącanie się w podejmowane przez dziecko działania. Nie można liczyć na to, że jeśli jednego dnia tłumaczymy uczniowi, iż nie może bez powodu chodzić po klasie w trakcie lekcji, to od tej pory będzie codziennie się do tego stosował. Dzieci z ADHD nie pamiętają zasad i wymagają powtarzania reguł, na które się umówiły. Przy ich przestrzeganiu warto dziecko za to chwalić. Pochwał nigdy za dużo: za każdą – dla nas najdrobniejszą, ale dla dziecka z ADHD niekoniecznie – dobrze wykonaną czynność, spełnienie polecenia, za to, co poszło lepiej niż dotychczas. Fakt, że jednego dnia pochwaliliśmy dziecko za przyniesienie do szkoły wszystkich niezbędnych przyborów, nie oznacza, że gdy będzie mu się to zdarzało częściej, możemy przestać je chwalić i uznać, że to już normalne zachowanie. Za każdym razem będzie to jego sukces, który warto podkreślać. Pomoc dla ucznia z ADHD na terenie szkoły (część również w środowisku domowym) powinna obejmować Akceptację niezależnych od woli dziecka cech jego temperamentu – dziecka z ADHD nie wolno karać za objawy zespołu nadpobudliwości psychoruchowej, ponieważ nie ma na nie wpływu. W tym celu dobrze jest umieć odróżniać celowe zachowania niepożądane od objawów. Skutecznym sposobem w takiej sytuacji jest przypomnienie obowiązującej zasady lub polecenia. W większości przypadków dzieci, które wykazują objawy ADHD, wracają do wykonywanego przypadku zachowań niepożądanych częściej występuje celowa odmowa wykonania zadania. 2. Zwracanie pozytywnej uwagi/chwalenie ucznia za najmniejsze osiągnięcia i wysiłek. 3. Zapewnienie dziecku wzmocnień w zakresie zachowań pozytywnych, w sytuacjach, kiedy udaje mu się powstrzymywać zachowania impulsywne i niepożądane, zmniejszyć częstotliwość ich pojawiania się i ich siłę. 4. Docenianie i wzmacnianie obszarów kompetencji ucznia. 5. Zachęcanie do wspólnego spędzania czasu w małych grupach rówieśniczych opartych na zabawie, które będą służyć nie tylko swobodnemu nabywaniu umiejętności społecznych, ale także decentracji dziecka z ADHD w zakresie postrzegania stanów emocjonalnych innych osób. 6. Ustalenie z dzieckiem zasad, norm i konsekwencji obowiązujących w klasie (najlepiej zaproponować je całej klasie). Dzieci z ADHD mogą „wypróbowywać” nowe środowisko, a brak znajomości konsekwencji za ich nieprzestrzeganie powoduje często łamanie zasad. 7. Polecenia należy formułować krótko, w postaci równoważników zdań, w formie prostej instrukcji wykonania zadania lub jako przypomnienie zasady (np. „śmieci do kosza”), i dzielić zadania na etapy. Pomocne może być poproszenie dziecka, by powtórzyło pytanie lub polecenie, aby upewnić się, czy je słyszało i zrozumiało. Ważne rozwojowo jest konsekwentne, każdorazowe egzekwowanie od dziecka wydawanych mu poleceń i zasad. W sytuacji, gdy polecenie może być trudne do wyegzekwowania, należy go nie wydawać. 8. Unikanie w trakcie sprawdzianu zadań, które trzeba przepisać z tablicy – ograniczy to ryzyko błędów z nieuwagi. 9. Każdorazowe dopilnowanie zapisywania prac domowych. 10. Podzielenie zadań na mniejsze fragmenty lub ich skrócenie. Dzieci z ADHD gorzej radzą sobie z długimi zadaniami i ze zrozumieniem złożonych poleceń (zarówno w formie ustnej, jak i pisemnej) – dlatego lepiej dać im kilka krótkich zadań niż jedno długie. Konieczna będzie pomoc w zrozumieniu zadań tekstowych, wydawanie krótkich poleceń, prostej instrukcji, dzielenie zadania na etapy. Dziecko z ADHD może nie reagować na polecenia wydawane całej klasie. Warto powtórzyć je bezpośrednio uczniowi, gdy cała klasa już pracuje. 11. Zachęcanie i cierpliwe wymaganie od dziecka z ADHD wykonywania zadań przeznaczonych dla całej grupy rówieśników, mimo jego szybkiego znużenia i zniechęcenia. sprawdzanie zadań ucznia i jego postępów w pracy na lekcji, częste podchodzenie do niego, sprawdzanie, czy pracuje, czy ma otwartą książkę na tej stronie, na której trzeba itp. – ze względu na obecność cech zaburzeń koncentracji uwagi. 13. Unikanie poleceń zakazujących różnych czynności i zastąpienie ich nakazem robienia czegoś innego – dziecku z ADHD znacznie trudniej jest zakończyć jakąś czynność, niż rozpocząć nową. 14. Niezauważanie np. wiercenia się w ławce, jeśli nie przeszkadza ono w prowadzeniu lekcji (pamiętajmy przy tym o zasadzie, że nie wolno karać za objawy) – wiele dzieci z ADHD nie jest w stanie jednocześnie siedzieć nieruchomo i uważać. 15. Rozważenie sposobu na „zagospodarowanie” nadmiernej ruchliwości dziecka, jeśli się ona pojawia, np. przydzielenie mu dodatkowej funkcji dyżurnego. 16. Stworzenie zeszytu korespondencji z rodzicami (nie jest to dzienniczek uwag) – dziecko, wychodząc z klasy, powinno mieć w nim zapisane: pracę zarówno ustną, jak i pisemną – jeśli nic nie jest zadane, należy wpisać „Nic nie jest zadane” – wszelkie informacje o sprawdzianach (data, zakres), informacje o tym, co trzeba przynieść następnego dnia do szkoły, kiedy jest wycieczka itp. Bardzo ważne jest, by obok tych wiadomości znalazła się specjalna rubryka na pochwały z danego dnia, za najdrobniejsze sukcesy. Pochwały i nagrody bardzo motywują do lepszej współpracy. Nie należy wpisywać w tym zeszycie uwag oraz informacji o złym zachowaniu! Brak pochwały z danego dnia będzie dla rodziców wystarczającą informacją zwrotną. Biorąc pod uwagę objawy ADHD, trzeba liczyć się z tym, że bardzo łatwo może dojść do zgubienia lub zapomnienia zeszytu. W przypadku jego zgubienia rodzice powinni przygotować nowy, a w sytuacji jego zapomnienia – należy poprosić o wpisywanie tych informacji w innym, używanym danego dnia przez dziecko, zeszycie. 17. Ustalenie z dzieckiem przez każde ze środowisk zasad funkcjonowania i egzekwowanie ich na własnym terenie. 18. Zmianę ławki ucznia – zaleca się, by posadzić dziecko z ADHD blisko nauczyciela (najlepiej w pierwszej ławce) ze spokojnym uczniem, lecz nie najlepszym przyjacielem, najlepiej plecami do reszty kolegów. Należy zadbać, by dziecko siedziało z dala od rozpraszających elementów – okna, kolorowej tablicy itp. Na ławce powinny być tylko potrzebne przedmioty. Oprócz wyżej opisanych zaleceń, mających pomóc dziecku z ADHD w funkcjonowaniu w środowisku, niezwykle istotne są także interwencje ukierunkowane na mogące pojawiać się w przyszłości zachowania o charakterze opozycyjno-buntowniczym na terenie szkoły. U ich źródeł leżą bardzo często doświadczenia z przeszłości, które mogły nauczyć dziecko przyciągania uwagi dorosłych przez negatywne zachowania – także w sytuacji, gdy dorośli reagują krzykiem lub karaniem. Dla niektórych dzieci ważna jest nawet taka forma uwagi z ich psychologiczne pokazują, że karanie w przypadku tak nasilonych objawów przynosi odwrotne do zamierzonych rezultaty, czyli wzrost zachowań niepożądanych. W przypadku dzieci z ADHD niewskazane jest stosowanie punktów ujemnych, odsyłanie ucznia w trakcie lekcji do psychologa/pedagoga, wzywanie rodziców do szkoły, wpisywanie uwag do dzienniczka. W celu zapobiegnięcia powstaniu tego wzorca należy zwracać uwagę na zachowania pożądane, często chwalić dziecko, dawać mu możliwość szybkiej gratyfikacji za poprawne, jasno zdefiniowane sposoby postępowania. W przypadku występowania zachowań niepożądanych sugeruje się, aby ignorować te, które nie zakłócają funkcjonowania klasy, i ustalić system zasad oraz konsekwencji grożących za poważniejsze naruszenia. Jak więc odróżnić objawy ADHD od nieposłuszeństwa? ADHD nie jest synonimem niegrzecznego dziecka, a nieposłuszeństwo jest wyuczonym zachowaniem. z ADHD mogą osiągać dobre i bardzo dobre wyniki w nauce. Każde trudne zachowanie należy traktować początkowo jako niepożądane, ale niezależne od dziecka. 2. Zdarza się, że dziecko choruje na jeden z podtypów ADHD z przewagą zaburzeń uwagi, bez objawów nadruchliwości i impulsywności. Często dotyczy to dziewczynek. Takie dziecko uznawane jest za grzeczne, ponieważ nie przeszkadza otoczeniu. Czasem ma opinię zdolnego, ale leniwego. 3. ADHD nie zwalnia z obowiązku szkolnego, konieczności bycia posłusznym i punktualnym. Diagnoza oznacza tylko tyle, że otoczenie dziecka musi zastosować odpowiednie strategie radzenia sobie z objawami. 4. Strategie stosowane w opiece nad dzieckiem z ADHD są skuteczne także w odniesieniu do innych dzieci. 5. Dzieci z ADHD, ponieważ są impulsywne, nie uczą się na karach. Motywacja i nagradzanie działają na nie najskuteczniej. 6. Współpraca z rodzicami jest niezbędna, ale przy zachowaniu zasady, że nauczyciel może oddziaływać na to, co dzieje się w szkole, a rodzic na to, co ma miejsce w domu, nie odwrotnie. Dlatego warto, aby szkoła wspólnie z rodzicami wypracowała takie obszary oddziaływań, na które oba środowiska mają realny wpływ, np. dotyczące pracy domowej albo wyciągania konsekwencji – w obu środowiskach powinny być one takie same za to samo konkretne zachowanie. 7. ADHD nie jest wskazaniem do nauczania indywidualnego. 8. Wiele osób z ADHD nie wyrasta z objawów, z tego względu opieka nad nimi trwa przez cały okres edukacji. 9. ADHD jest zaburzeniem ujawniającym się w nudnych sytuacjach. Ważne jest zatem, by w szkole nie było nudno. 10. U większości dzieci z ADHD występuje dysleksja lub dysgrafia. Przy takich zaburzeniach dziecko szybko się buntuje i przestaje lubić szkołę, gdy wymaga się od niego wyłącznie korzystania z umiejętności, które są zaburzone nie z jego winy. Niepodjęcie odpowiednich działań może rodzić skutki w postaci gorszych wyników w nauce, niestosowania nabytej wiedzy w szkole i poza nią, zachowań agresywnych w stosunku do otoczenia i rówieśników. Wszystko to powoduje, że dzieci te kontynuują edukację w systemie nauczania indywidualnego, powtarzają klasę albo zostają umieszczone w klasie integracyjnej. Szacuje się, że około 50–60 proc. dzieci z ADHD jest zawieszonych w prawach uczniach, a około 10–30 proc. przestaje chodzić do szkoły i nie kontynuuje nauki w szkole średniej. A przecież wielu z nich to dzieci o wysokiej inteligencji i dużych możliwościach, których nie potrafią wykorzystać ze względu na swoje objawy. Przy odpowiedniej pomocy dorosłych mogą osiągać dobre wyniki. Autorem jest lek. med. Anna Zielińska –rezydentka Oddziału Psychiatrii Wieku Rozwojowego Samodzielnego Publicznego Dziecięcego Szpitala Klinicznego w Warszawie, w trakcie specjalizacji z psychiatrii dzieci i młodzieży. Pracuje także w przyszpitalnej poradni oraz w Mazowieckim Centrum Neuropsychiatrii Dzieci i Młodzieży w Zagórzu Szpital w Józefowie. Jest członkiem zespołu prowadzącego badania kliniczne oraz Stowarzyszenia Aktywnie Przeciwko Depresji. Autorka publikacji popularnonaukowych z zakresu psychiatrii dziecięcej.

Analiza przypadku ucznia z ADHD. Analiza indywidualna ucznia klasy 6c. Imię dziecka- Dawid. Wiek - 13 lat. Charakterystyka dziecka. Chłopiec wykazuje cechy nadpobudliwości psychoruchowej. Nadpobudliwość przejawia się w sferze emocjonalnej, które polegają na zwiększonej wrażliwości na działające bodźce.

^{Zespół nadpobudliwości psychoruchowej jest jednym z najczęstszych zaburzeń wieku dziecięcego. Każdego dnia wielu nauczycieli, rodziców i dzieci boryka się z tym problemem, co potwierdza niniejsza książka. Jest ona oparta na wieloletnim doświadczeniu autorów, wybitnych specjalistów w zakresie indywidualnej i grupowej pracy z dziećmi z ADHD, prowadzących warsztaty dla ich rodziców oraz szkolenia dla nauczycieli. ADHD w szkole łączy cechy kompleksowego podręcznika i skutecznego poradnika. Autorzy prezentują aktualne informacje na temat zespołu nadpobudliwości psychoruchowej, jego typowe objawy oraz cechy odróżniające go od innych zaburzeń. W przejrzysty sposób oddzielają fakty od mitów i podpowiadają, jakie kroki należy podjąć, gdy zauważymy u dziecka pierwsze symptomy zaburzenia. Omawiają kwestie dotyczące akceptacji osoby z ADHD, funkcjonowania dzieci z tym zespołem w domu dziecka czy rolę szkolnego asystenta ucznia. Opisują wiele strategii pracy z dziećmi z ADHD, najpopularniejsze i najskuteczniejsze metody i narzędzia terapeutyczne oraz kryteria diagnostyczne. Proponują także program szkoleniowy dla nauczycieli, który z pewnością – podobnie jak wszystkie zawarte w książce rady i wskazówki – pomoże im osiągać coraz lepsze rezultaty w pracy z uczniami z ADHD. Kategorie: Książki » Poradniki Książki » Publikacje akademickie » Nauki społeczne » Pedagogika, Oświata i szkolnictwo » Wychowanie, Resocjalizacja Książki » Publikacje akademickie » Nauki społeczne » Pedagogika, Oświata i szkolnictwo » Dydaktyka » Pedagogika specjalna Książki » Publikacje akademickie » Nauki społeczne » Pedagogika, Oświata i szkolnictwo » Oświata, Szkoły, Organizacje wychowawcze Książki » Publikacje akademickie » Nauki społeczne » Psychologia, Psychoterapia » Rodzina i małżeństwo » Dziecko, młodzież Książki » Publikacje specjalistyczne » Nauki społeczne » Pedagogika, Oświata i szkolnictwo » Wychowanie, Resocjalizacja Książki » Publikacje specjalistyczne » Nauki społeczne » Pedagogika, Oświata i szkolnictwo » Dydaktyka » Pedagogika specjalna Książki » Publikacje specjalistyczne » Nauki społeczne » Pedagogika, Oświata i szkolnictwo » Oświata, Szkoły, Organizacje wychowawcze Książki » Publikacje specjalistyczne » Nauki społeczne » Psychologia, Psychoterapia » Rodzina, Małżeństwo » Dziecko, Młodzież Redakcja: Marta Jerzak, Artur Kołakowski Język wydania: polski ISBN: 9788374895972 EAN: 9788374895972 Liczba stron: 300 Wymiary: Waga: Sposób dostarczenia produktu fizycznego Sposoby i terminy dostawy: Odbiór osobisty w księgarni PWN - dostawa do 3 dni robocze InPost Paczkomaty 24/7 - dostawa 1 dzień roboczy Kurier - dostawa do 2 dni roboczych Poczta Polska (kurier pocztowy oraz odbiór osobisty w Punktach Poczta, Żabka, Orlen, Ruch) - dostawa do 2 dni roboczych ORLEN Paczka - dostawa do 2 dni roboczych Ważne informacje o wysyłce: Nie wysyłamy paczek poza granice Polski. Dostawa do części Paczkomatów InPost oraz opcja odbioru osobistego w księgarniach PWN jest realizowana po uprzednim opłaceniu zamówienia kartą lub przelewem. Całkowity czas oczekiwania na paczkę = termin wysyłki + dostawa wybranym przewoźnikiem. Podane terminy dotyczą wyłącznie dni roboczych (od poniedziałku do piątku, z wyłączeniem dni wolnych od pracy). Marta Jerzak Psycholog, psychoterapeuta, trener programu przeciwdziałania agresji, pedagog terapeuta. Zajmuje się psychoterapią dzieci, młodzieży i osób dorosłych oraz diagnozą i terapią zaburzeń rozwojowych u dzieci i młodzieży – ADHD, problemów z zachowaniem, specyficznych trudności szkolnych, doradztwem zawodowym itp. Prowadzi Warsztaty dla Dobrych Rodziców pomagające radzić sobie na co dzień z trudnymi zachowaniami dzieci. Od lat pracuje jako psycholog w szkole. Jest współautorką podręcznika na temat zaburzeń zachowania i sposobów postępowania z trudnymi zachowaniami dzieci na terenie szkoły.} OI2y6.

092q72yrok.pages.dev/20

092q72yrok.pages.dev/90

092q72yrok.pages.dev/95

092q72yrok.pages.dev/78

092q72yrok.pages.dev/88

092q72yrok.pages.dev/91

092q72yrok.pages.dev/23

092q72yrok.pages.dev/32

prawa dziecka z adhd w szkole